កុំយំណាអូនណា!

*-នេះជាកំណាព្យកាព្យបងតែងថ្មី ស្ដីពីហ្ឬទ័យដែលបងខ្លោចផ្សា ពេលឃើញអូនយំមុខគ្របក្រមា ឃើញទឹកនេត្រាអូនហូររហាម ។ *-អូនគេងលើខ្នើយកើយគិតសញ្ជឹង គិតថារឿងនឹងម្ដេចប្រុសបែ្រប្រាណ រលាស់ចោលស្រីឲ្យទទួលបាន ក្ដីទុក្ខរំខានរៀងរាល់រាត្រី ។ *-ទឹកភ្នែកអូនហូរៗមិនឈប់សោះ ហូរព្រោះស្រណោះប្រុសចិត្តអប្រិយ មិនអាណិតនាងធ្លាប់ផ្ដល់ភក្ដី ពេលនេះហេតុអ្វីប្រែគ្មានមេត្តា ។ *-បានជាស្រីយំមកពីស្រីស្មោះ ជាមួយកម្លោះគ្មានចិត្តសាវា ប្រែប្រួលរកថ្មីក្រឡះចិន្ដា ឲ្យប្រុសជីវារស់នៅកំព្រា ។ *-ពេលអូនគេងយំបងយល់ចិត្តស្រី ទោះមិនស្រដីក៏បងយល់ងារ នូវចិត្តគំនិតស្រីស្រស់សោភា ថាចង់ពណ៌នាចិត្តបងយ៉ាងណា ។ *-តែបងមិនខឹងទេស្រស់ចរណៃ ខឹងចុះស្រីថ្លៃឲ្យសមចិន្ដា ដែលអូនបានស្មោះជាមួយរៀមរ៉ា ចង់ជេរផ្ដាសាថាមកពិសី ។ *-ឈប់យំចុះអូនបងមិនក្បត់ទេ មិនចោលមាសមេរកអ្នកដទៃ គឺមានតែអូនជាឪសថថ្លៃ ព្យាបាលហ្ឬទ័យបងលុះមរណា ។ *-អូនជាថ្នាំទិព្វនៃបេះដូងបង ជាអ្នកចម្លងឲ្យបងសុខា គ្មានទុក្ខគ្មានព្រួយយើងទាំងទ្វេហា រស់ដោយថ្លៃថ្លាជាពលរដ្ឋល្អ ។ *-សូមអូនកុំគិតថាបងក្បត់ស្រី ដោះដៃរកថ្មីចោលស្រីរូបល្អ ឃើញផ្កាទីក្រុងរីកស្រស់បវរ ភ្លេចបុប្ផាល្អដុះលើដីស្រែ ។ *-ទោះបុប្ផាអូនដុះដីជនបទ តែផ្កាមានផ្នត់ក្រពុំមានស្នេហ៍ រីកស្រស់លើទងគ្រប់កាលឆ្នាំខែ ក្រពុំឥតប្រែតាមរដូវកាល ។ *-កុំយំណាអូនស្ងួនបណ្ដូលចិត្ត អូនជាទាវពិតបងទុំជាថ្នាល បណ្ដុះស្នេហ៍យើងឲ្យរីកដុះដាល ត្រកុំត្រកាលរីករាយឡើងអើយ....! ។ និពន្ធដោយ លោកបង វណ្ណារ័ត្ន